de puzzelstukjes waaruit ik besta
nog vaker gelijmd.
maar nu lijkt het anders,
alsof er een aantal essentiële stukken verloren zijn gegaan.
ik blijf puzzelen met wat ik over heb,
ik blijf nieuwe combinaties uittesten,
en soms lijkt het ook nog wel ergens op...
gisteren had ik een lief, verlegen klein meisje gemaakt,
en daarna een schaap met grote ogen en veel te veel wol,
maar soms is het ook een oud en bouwvallig kasteel
en heel af en toe een elfenvleugeltje...
maar hoe handig ik ook ben
en hoe ik ook de stukjes draai of keer,
nooit kom ik eruit...
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Donderdag, mei 25, 2006 07:51 |
| Treffend het leven beschreven, zeker wanneer je groeiend bent. En zijn wij dat niet bijna altijd? Liefs en een fijne vrije dag, sunset |
|
| cosmicdoom: | Donderdag, mei 25, 2006 02:44 |
| het hele leven is een puzzel als je hem klaar hebt ben je dood. super mooi gedicht,herkenbaar en graag gelezen.groetjes Jurgen | |
Over dit gedicht
| Auteur: arte | 
|
|
| Gecontroleerd door: Charissa | ||
| Gepubliceerd op: 25 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||