Tranen

Ik heb aan jou,
een tijdje veel gehad,
maar tijden veranderen,

en plots,
ben jij er niet meer,
zoals je er vroeger voor me was.

ik zit hier nu alleen,
in deze koude kamer,
zonder venster
in de kille donker.

Ik heb veel dingen gezegd,
die nooit uit mijn mond mochten komen,
veel dingen waarvan ik spijt heb,
veel dingen die niet meer te vergeven zijn.

Maar toch hoop ik op herstel,
op vergiffenis,
dat mijn woorden geen vergif meer zijn,
maar omgezet worden naar pure liefde.

Het wachten doet mij zeer,
omdat ik niet meer weet
wat ik moet doen,
om goed te doen.

De tranen lopen langs mijn wangen,
omdat ik dingen zei en deed,
die er nooit mogen geweest zijn.

Vergeef het mij...?