voorbij
Hoe voorbijgaand,
hoe vluchtig.
Voorbij dat nergens,
bevindt zich het licht.
Voorbij dat wat zwart is,
of wit kan zijn.
Schijnt het licht van gene zijde.
hoe vluchtig.
Voorbij dat nergens,
bevindt zich het licht.
Voorbij dat wat zwart is,
of wit kan zijn.
Schijnt het licht van gene zijde.
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Donderdag, januari 24, 2002 10:37 |
| 'voorbij dat wat' heeft weer een datje teveel. Maar vooral is 'voorbij' dubbel op met 'gene zijde'. 'Bevindt zich het licht' wordt omhelsd door twee 'voorbij's' en zo is het goed. Daarom moet de laatste zin op zichzelf staan en niet NOG eens aanhaken. Dan kan 'gene zijde' geen kwaad. Dus: 'Het licht schijnt van gene zijde'. Dan toont jouw gedicht nog beter die stille wijsheid die Hans Winter hieronder zo waardeert. Dit gaat heel diep, Nena. |
|
| Hans Winter: | Vrijdag, december 07, 2001 02:12 |
| Het is de bezieling die de wereld stuwkracht geeft, zou religieus je in je gedicht kunnen vinden. Het is de idee waarvan de verschijnselen een afspiegeling zijn, zou je filosofisch in je gedicht kunnen vinden. In beide grondslagen van onze cultuur is er het zoeken naar dat voortdurende licht, die blijvende verlichting. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: nena | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 05 december 2001 | ||
| Thema's: | ||