ook al is de sfeer niet goed die nu heerst
ik weet dat het allemaal goed komt
een scheiding is nooit simpel
en mijn buien slaan ook om, als vlag en wimpel
dan ben ik volgens jullie onhandelbaar
oke, wat jullie zeggen is ook wel waar
maar weet dat ik het zo niet bedoel
ik kan dan niet omgaan met wat ik voel
de angst en de pijn
dan lijkt het goede, even allemaal schijn
ligt iedereen in het huis op een andere lijn
maar van ruzie word je niet slechter
ik weet zeker, na dit gezijk, word iedereen hechter
ja dat zeg ik
ik die nooit m'n gevoellens uit
ik weet dat ik jullie altijd buiten m'n gedachtens sluit
maar denk niet, dat ik naar alles fluit
jullie denken ook dat ik op mezelf leef
en lijkt het dat ik maar weinig om jullie geef
maar dat is niet waar
jullie zijn alles, ook al zeg ik dat nooit
en zijn het de scheldwoorden die je hoort
ik weet nog wel, laatst die ruzie
gillen en schreeuwen
m'n broertje rende huilend van angst weg
ik hoor me pa nog zeggen
jij hoeft niets meer uit te leggen!
met jou is geen normaal gesprek te voeren
je toon, maakt altijd het verkeerde geluid!
en zomaar, zette ze me het huis uit
ik zij nog; waar moet ik naartoe dan!?
dat is aan jou! je kan toch alles zo goed alleen!?
maar ik bleef zitten
relaxt zat ik daar half te pitten
jullie konden me wel villen
en bleven maar tegen me gillen
maar achteraf mocht ik toch blijven
weet dat het niet alleen aan jullie ligt,
er zijn meer dingen, dan dit gedicht
maar papa en mama
als ik achttien ben
pak ik m'n tas en een pen
ik zeg het, maar meen het ook
ik heb hier al zolang over nagedacht
dus ik wacht, en ik smacht
nog twee jaar
dan zijn de rapen gaar
ik ga naar een plek
waar niemand me kent,
een plek, waar je even alleen bent
een plek, waar ik mezelf beter leer kennen
waar ik leer, wanneer ik moet remmen
ik kom nog een keer terug
maar voor even
want ik ga echt opweg naar een nieuw leven
en kom alleen terug voor jullie drie
ik kijk er nu al naar uit, hoe ik het leven dan zie