Je hebt me vermoord
bedachtzaam kneed je mijn gedachten fijn
tot gruis geworden deeltjes die overblijven
je opent je handen en lacht me grijnzend toe
-kijk, wat ik van jou maken kan; van alles tot niets-
mijn hart schreeuwt krachtig om hulp; zelfs van jou
maar jouw koude stem laat het kloppen stagneren
temperaturen dalen tot minder dan ik hebben kan
zodat het breekt, zelfs zonder dat je eraan kon komen
laat me dan maar verwateren of verdampen in de lucht
mijn ziel zal rondzweven en spoken bij je krachten
totdat...totdat je knielt en smeekt om vergiffenis
voor je woorden en daden; en je geniepige lach
maar weet dan dat ik er niet meer ben of zal komen
want je hebt zelf gekozen om mij bruut te vermoorden
Reacties op dit gedicht
| Mathilde: | Vrijdag, juni 02, 2006 13:19 |
deze had ik even gemist... and what a shame!! super!!!!! kus ;) |
|
| Sifra.K: | Woensdag, mei 31, 2006 21:17 |
Soms is het goed even lekker van je af te schreeuwen. En soms is dat ook helemaal niet fout. Liefs, Sifra |
|
| Oorlam: | Woensdag, mei 31, 2006 21:10 |
| eh o ja trouwens: je moest eens niet zo visueel ingesteld zijn, het ging om puur fictieve personages...en zowiezo ging het om een soort van maatschappijkritiek:-)))) | |
| Oorlam: | Woensdag, mei 31, 2006 21:09 |
| zo, vrij naar morrissey?;-) | |
| flores: | Woensdag, mei 31, 2006 20:58 |
| Wauw!! Jij slaat even van je af, sterk verbaal dan.. Moet er even van bij komen... Liefs.. (en trouwens, jij bent ook niet altijd te genieten, hahaha) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: eye witness | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 31 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||