Mensenleven
Ik kijk naar de man die, ineengedoken,
in zijn stoel zit, de ogen geloken;
zo klein lijkt hij nu, met zijn grijze haar,
in zijn pantoffels, en ook zo breekbaar.
Lamplicht zet zijn hoofd in een kader,
heel duidelijk zie ik nu mijn vader;
groot verschil met het beeld dat naar boven kwam
van de man die mij hoog in zijn armen nam.
Van veilig gevoel tot tehuiszorgplicht,
daartussen ligt een mensenleven.
In de groeven van mijn vaders gezicht
staat het verdriet om mijn moeder te lezen.
Wat zou ik, om zijn lijden te stillen,
graag zijn broze lijf in mijn armen tillen.
in zijn stoel zit, de ogen geloken;
zo klein lijkt hij nu, met zijn grijze haar,
in zijn pantoffels, en ook zo breekbaar.
Lamplicht zet zijn hoofd in een kader,
heel duidelijk zie ik nu mijn vader;
groot verschil met het beeld dat naar boven kwam
van de man die mij hoog in zijn armen nam.
Van veilig gevoel tot tehuiszorgplicht,
daartussen ligt een mensenleven.
In de groeven van mijn vaders gezicht
staat het verdriet om mijn moeder te lezen.
Wat zou ik, om zijn lijden te stillen,
graag zijn broze lijf in mijn armen tillen.
Reacties op dit gedicht
| HIJ&ZIJ: | Dinsdag, augustus 15, 2006 10:56 |
| triest maar zo mooi geschreven, | |
| Dirk Hermans: | Donderdag, juni 01, 2006 10:16 |
| je gevoel goed in woorden gebracht,groetjes Dirk | |
| sunset: | Donderdag, juni 01, 2006 09:44 |
| Zo hulpeloos-liefdevol, tonend verwoord door jou. Liefs en knuf, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ruurd van der Weij | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 01 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||