duisternis
In de duisternis zit je
eenzame tranen te huilen
alleen, denk je dat je bent
alleen met je verdriet
vergis je niet want
het is elke traan
die je huid raakt
dat mijn geest
doet schreeuwen
ik probeer je te dragen
wanneer jij je pijn mee zeulen moet
ik probeer je de weg
naar het licht te tonen
zodat je niet meer onder het
duister lijden moet
alleen zul je niet zijn
ook al voelt het wel zo
maar waar ik ook ben,
steeds ben ik er voor jou
Reacties op dit gedicht
| Meke: | Zaterdag, juli 29, 2006 22:37 |
| Soms kan jij me echt doen huilen... Maar het zijn goede tranen... Gezonde tranen... |
|
| appeltje: | Donderdag, juni 01, 2006 16:51 |
| wouw prachtig mooi geschreven, ongelovelijk lief en ontzettend mooi!!! liefs appeltje |
|
| Gert: | Donderdag, juni 01, 2006 13:21 |
| Troostend mooi. Groet, Gert |
|
Over dit gedicht
| Auteur: koenie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 01 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||