Geen structuur, alleen chaos
Ze waait mee met elke wind
Niets is eigen creatie
Zo verloren oogt dit mensenkind
Woorden doen haar beven
Beslissingen nemen schrikt af
Zelfstandig iets ondernemen
Betekent een enorme straf
Ze tovert een kleurige zeepbel
Daar kruipt ze diep in weg
Ver weg van die boze wereld
Zo vol angst en zo slecht
Onbereikbaar voor alle anderen
Hier heerst alleen wat zij wil
Ongeremd in doen en laten
Zij is haar eigen spil
Ze houdt zich doof voor mensen
Slaat af elk reddend gebaar
Wil van geen raad horen
Neemt geen liefde meer waar
Ooit zal die zeepbel knallen
Weg is dan haar zelfgekozen cel
Leert zij nu niet om te leven
Wacht haar dan een ondraaglijke hel !