Nachten en dagen kruipen voorbij, dit gevoel is niet dragelijk voor mij.
Ik kan al maanden nergens anders aan denken, kan mijn aandacht aan niets anders meer schenken.
Nooit heb ik op zo'n manier iets om iemand gegeven, als je eens wist hoe graag ik toe zou geven.
Dit is zo'n gevoel van binnen waarvan ik denk hem niet te overwinnen.
Ik probeer het zo van me af te schrijven, maar dit gevoel voor jou zal altijd blijven.
Ik vind je zo lief, leuk en spontaan, maar kan de CONFRONTATIE nog niet aan.Twee keer per week kan ik je zien, zal het dan ooit je weet niet? Mischien?!