JE NEEMT JE EIGEN CHAOS MEE
je neemt je eigen chaos mee
ik heb je jeugd gezien
je foto’s lachen onschuld
maar uit de achtergrond
lees ik je zorgen in die tijd
ik heb je nooit benijd
we gingen vaak naar zee
het water prikte in je ogen
je rende door de branding
dook met golven mee
uitdrijvend tot hun stranding
zon weerkaatste in je blik
een lichte veeg van schaduw
waar ik verbazing zag
keek jij slechts schrik,
je kende nooit je eigen ik
je was op straat
een eenling tussen mensen
je hakken bouwden spanning op
mannen draaiden steels hun kop
hun trouwringen verwensend
je neemt je eigen chaos mee
wijkt nooit voor een ander
ze willen wel maar durven niet,
misschien ligt het aan jou…
ik hoop dat je verandert
wil melker
7/12/2001
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Vrijdag, december 07, 2001 16:07 |
| Jammer van dat laatste couplet. Het is een terugblik op een wilde, mooie tijd waar de ander toch schaduw meesleurt. En dan opeens, in de tegenwoordige tijd, hoop je dat het VERANDERT? Niks geleerd, al die tijd? Als je hem/haar sinds de jeugd kent, dan is de vraag van voorlaatste zin overbodig. Kan beter, Wil. |
|
| lejaeghere rudi: | Vrijdag, december 07, 2001 12:38 |
| Mooi gedicht, Wil! Ik hoop voor jou dat ze verandert, met zegt toch dat uit chaos de orde is geboren, of was het juist andersom? Groeten, Rudi | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 07 december 2001 | ||
| Thema's: | ||