Wekker
De balustrade schiet voorbij
In m'n ooghoek een schaduw
Glibberend langs de muur
Ik slaak een kreet
Stenen houvast brokkelt af
De vloer verdwijnt onder m'n voeten
Valt in de duisternis
Maar zometeen, heus
Sta ik weer met
Beide benen op de grond
Want, die kreet......
Was mijn wekker
In m'n ooghoek een schaduw
Glibberend langs de muur
Ik slaak een kreet
Stenen houvast brokkelt af
De vloer verdwijnt onder m'n voeten
Valt in de duisternis
Maar zometeen, heus
Sta ik weer met
Beide benen op de grond
Want, die kreet......
Was mijn wekker
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zaterdag, december 08, 2001 14:55 |
| In dromen neem je geluiden op die je nog niet wakker maken, zoals het ratelen van je wekker omgevormd wordt tot het slaken van je kreet. Het klinkt geruststellend, het is maar een droom, het is niet echt, niet meer dan zoiets als een grapje, moet je kijken hoe stevig ik zo meteen weer op mijn beide benen sta, maar toch is je droom zo vrolijk niet, het instorten van de wereld die er was om in te wonen, die vertrouwd had moeten zijn, vooral niet sam |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Layla Hester | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 07 december 2001 | ||
| Thema's: | ||