ik ben zo bang.
bang dat het weer een teleurstelling blijkt,
keer op keer was dat het ook.

elke keer proberen,
elke keer hopen dat het nu wel zal lukken.
hopen dat ik weer gelukkig word met hem.


ergens wetend dat het door zijn bordeline niet zal lukken.
probeer ik die angst toch weg te drukken.

want wat als t niet gaat?
dan zal ik moeten gaan,
en moeten kiezen voor een beter bestaan.

dat maakt me bang.
bang voor alles dat dan komen gaat.
geen huis meer ,
geen zekerheid.
ben bang,mischien krijg ik dan wel spijt.

ik weet het al heel lang niet meer, en ga telkens maar verder,
maar kan niet veel langer zo rondlopen het maakt me kapot .
ik word er ongelukkig van,het doet zo,n zeer.