De dood van een mens
De
dood van een mens
De
wind blaast koper
in
de stille wereld,
verlangt
naar de koelte
van
het sneeuwlicht
Het
woud heeft
zijn
groen gewaad
afgelegd,
droomt
eenzaam
van
de vergane bloem
Mijn
heengaan zal rustig geschieden,
zonder
vrees.
Want
leven en dood zijn één,
als
de zee en de rivier
Alvorens
te gaan,
zal
ik,
nog
eenmaal,
het
herfstgoud zien,
de
bleke, broze luchten,
alles
wat ik liefhad,
de
schoonheid
van
dit aardse leven..
Plots
breekt de zilveren draad,
is
het moment gekomen,
om
stil het licht te volgen,
te
reizen naar het land
voorbij
de sterren,
te
verdwalen in het rijk
van
naamloze vrede
Reacties op dit gedicht
| Anna F: | Maandag, juni 19, 2006 20:12 |
| Soms zijn er geen woorden voor zoiets moois... Dan staan alleen de tranen in je ogen. Liefs, Anna. |
|
| switi lobi: | Woensdag, juni 07, 2006 22:40 |
| En wederom verbaas ik mij dat niemand nog heeft gereageerd op zulk een prachtig schrijven... Liefsliefs, slaap lekker voor straks! switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: troebadoer | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 06 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||