Oneindig.
De rode wijn die van je lippen
spat, en de druppels die mij
zacht beroeren, op zoek
naar het oneindige.
De sigaret die je langzaam uitdrukt
op mijn naakte armen, en het glas
dat aan mijn lippen breekt.
Als altijd.
Langzaam jezelf kwijtrakend, en ik,
ik die mezelf ook niet meer vinden kon.
Draaiend en draaiend om het eeuwige einde
dat niet meer uit te stellen viel.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Woensdag, juni 07, 2006 11:56 |
| Poe hé. Treffend rakend verwoord hoor. Liefs en knuf, sunset |
|
| switi lobi: | Woensdag, juni 07, 2006 11:52 |
| Wow........ Liefsliefs, switi lobi |
|
| Marjolein.: | Woensdag, juni 07, 2006 11:45 |
Poeh.. Die sigaret op de naakte armen, het eind dat niet uit te stellen viel. je bent geweldig.. Liefs, |
|
| Nemesis: | Woensdag, juni 07, 2006 11:39 |
Geweldig mooi! |
|
| Mathilde: | Woensdag, juni 07, 2006 11:37 |
oh...wow... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: .rose | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 07 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||