verloren vriendschap
verloren vriendschap
het is de haat in je ogen
wanneer je naar me lacht
het zijn de woorden die weergalmen
in het midden van de nacht
het zijn de woorden die je fluisterd
door de zinnen heen
het is de leugen die jij vertelde
wanneer de zon niet scheen
Het is wanneer ik wil spreken
en jij niet naar me luisterd
het is toen jij het licht verdoofde
en een vriendschap werd verduisterd.
het is de haat in je ogen
wanneer je naar me lacht
het zijn de woorden die weergalmen
in het midden van de nacht
het zijn de woorden die je fluisterd
door de zinnen heen
het is de leugen die jij vertelde
wanneer de zon niet scheen
Het is wanneer ik wil spreken
en jij niet naar me luisterd
het is toen jij het licht verdoofde
en een vriendschap werd verduisterd.
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Woensdag, juni 07, 2006 20:09 |
| Herkenbaar, dit heb ik helaas ook eens ervaren. Je verwoordt het goed... Groetjes, Aquarel |
|
| switi lobi: | Woensdag, juni 07, 2006 15:51 |
| Ach....wat jammer is dat toch. Liefsliefs, switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: laartjem | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 07 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||