Ik hou mijn handen tegen de jouweaarde jou met mij, in stille verbondenheidik zie het koord van jouw levende lijn tussen goed en slecht, iedere dag
voorzichtige stappen, om het lot niet te tartenEn toch, als het even kan, een zijstap
maar nooit terug, nooit heel
en altijd minder dan de vorige keer
dromen najagend in de nacht, kleur
bekennen overdag, lijdzaamJe mond in glimlach verstild
de grootste onzekerheid kwam pas
nu je ziekte een naam kreeg, twee letters
je lichaam vecht, tegen zichzelftoekomstbeeld vernietigend, en meer.
sunset: | Donderdag, juni 08, 2006 10:06 |
Integer meevoelend teer-zacht verwoord door jou. Liefs, sunset |
|
switi lobi: | Donderdag, juni 08, 2006 08:12 |
Jouw liefdevolle warmte zal zeker helpen dragen........ Sterkte! Liefsliefs, dikke kus....switi lobi |
|
Mathilde: | Donderdag, juni 08, 2006 06:33 |
zo mooi en vol genegenheid. knuf, mathilde |
|
L.Bert: | Donderdag, juni 08, 2006 00:46 |
Weer zo mooi dit gedicht en vol medeleven! | |
Raira (Ria): | Donderdag, juni 08, 2006 00:30 |
prachtig zo meevoelend verwoord liefs Ria |
|
Rien de Heer: | Donderdag, juni 08, 2006 00:30 |
Sterkte voor degene die het betreft....mooi geschreven.... Groetjes en trusten, Rien. |
|
Auteur: Renate-td- | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 08 juni 2006 | ||
Thema's: |