Ritmisch, mijn leven
Ik doe mijn best om mijn tranen niet te laten zien,
Terwijl ik op de tribune zit en mijn oud teamgenoten aanmoedig.
Ik voel me zwaar opgelaten en niet op mijn plaats, bovendien,
Hoor ik daar te staan voor de jury van een man of tien.
Het was mijn leven ritmische gymnastiek bijna tien jaar lang.
Wat ik vreesde, wat gebeurde, hiervoor al lange tijd bang.
Mezelf totaal naar de vernieling geholpen na elke training, helse pijn.
Blessures, steeds meer moeite om kracht te houden, om op mijn best te zijn.
Het afscheid viel zwaar en tranen vloeiden overal, bij de trainers, teamgenoten en ouders.
Een verschrikkelijk gevoel, dagen lang, maar ook een last viel van mij schouders.
En nu ik alles terug zie en de sfeer weer proef zonder mij,
Is er een niet te omschrijven gevoel, dat overschaduwd mij.
Reacties op dit gedicht
| JuuJuu: | Woensdag, december 19, 2007 12:54 |
| mooi gedicht! Kzou zelf ook niet kunnen stoppen met ( gewoon) gymnastiek dan.. Xx.. |
|
| meisje_1991: | Maandag, oktober 09, 2006 17:19 |
| Mooi en heel herkenbaar, de angst van iedere topsport(s)er.. | |
| sunset: | Donderdag, juni 08, 2006 10:04 |
| Ook al maak je - al dan niet verplicht - de juiste stopkeuze. Het blijft een heel naar gevoel. Zelfs lang erna. Treffend dit. Liefs, sunset |
|
| m@rcel: | Donderdag, juni 08, 2006 00:48 |
| heel mooi verwoord en geschreven dikke slaapknuff m@rcel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: bluebee | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 08 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||