De nachtelijke ronde..




Het is nu, zes uur s’ochtends, ik kan niet meer slapen,
Jou gekuch heeft mij uit mij slaap doen ontwaken..
Je zit nu waarschijnlijk een kamer naast mij,
Op de badkamer, met een bak onder je hoofd erbij..

Ik hoor je overgeven, ik walg ervan..
Het is niet te geloven, hoe het je zo raken kan..
Het is toch normaal, dat iemand een keer ziek is?
Doe toch niet zo raar, het is toch niet gelijk mis?

Toch, weet ik, dat jij ziek bent,
Omdat het nu naar verloop van tijd wel erg went..
De nachtelijke bezoeken aan de wc,
En je bak, die neem je steevast met je mee..

Ja, ik zie het wel, dat je stil probeert te zijn..
Ik kan niets anders, maak me ontzettend klein..
Ik blijf dan maar stil in bed liggen, blijf naar het plafond staren,
Heel voorzichtig verstop ik mij tussen mijn haren..

Dan, hoor ik de wc doortrekken, en spoel jij je mond..
Ik hoor je voetstappen, je loopt nog even rond..
Dan hoor ik de deur weer dichtgaan, en ga je weer slapen,
Zodat je morgen weer opnieuw die ronde kan maken..