(YPB) de laatste monoloog
de laatste monoloog
geduld is nooit mijn sterkste kant geweest
dat weet je, ik vraag naar eerlijkheid
bewaar je excuses
geen weerwoord vol gespeelde spijt
wat is er waar van het verhaal?
dat ik zo onverwacht te horen kreeg
wat mij ruw wakker schudde uit mijn zoete droom
hetgeen iedereen verzweeg
was het jou zwakte?
maar ik was toch niet sterk genoeg
kijk me aan en bewaar je tranen
eerlijkheid, is wat ik vroeg
onraad is te ruiken in deze kamer
zelfs jij zal het moeten merken
ik krijg bijna medelijden als ik naar je kijk
maar mijn vrouwenhart is gebroken
geeft als enige fijne:
dat ook die emoties dit niet zullen verlichten
alles van dezelfde kant, de mijne
zelfs dit gesprek
maar ondertussen…
jouw gezwegen woorden verraden mijn gelijk
je eeuwige grijns
nog steeds de koning ter rijk, zielig
naïef om te denken dat er een bekentenis kwam
jouw lippen een ‘sorry’ zouden kunnen vormen
geen woord van mij raakt je hart
(als je dat al hebt)
maar het is nu afgelopen
hier laat ik je achter
velen zullen mij volgen
alles komt ooit boven
feit na feit
gevolgd door de waarheid
anderen zullen wakker worden
wijzer zijn dan ik
geen woorden meer vuil maken
aan die zak die jouw naam draagt
de eenzaamheid zal jou wél raken
en dus mijn taak vervullen
vaarwel
geduld is nooit mijn sterkste kant geweest
dat weet je, ik vraag naar eerlijkheid
bewaar je excuses
geen weerwoord vol gespeelde spijt
wat is er waar van het verhaal?
dat ik zo onverwacht te horen kreeg
wat mij ruw wakker schudde uit mijn zoete droom
hetgeen iedereen verzweeg
was het jou zwakte?
maar ik was toch niet sterk genoeg
kijk me aan en bewaar je tranen
eerlijkheid, is wat ik vroeg
onraad is te ruiken in deze kamer
zelfs jij zal het moeten merken
ik krijg bijna medelijden als ik naar je kijk
maar mijn vrouwenhart is gebroken
geeft als enige fijne:
dat ook die emoties dit niet zullen verlichten
alles van dezelfde kant, de mijne
zelfs dit gesprek
maar ondertussen…
jouw gezwegen woorden verraden mijn gelijk
je eeuwige grijns
nog steeds de koning ter rijk, zielig
naïef om te denken dat er een bekentenis kwam
jouw lippen een ‘sorry’ zouden kunnen vormen
geen woord van mij raakt je hart
(als je dat al hebt)
maar het is nu afgelopen
hier laat ik je achter
velen zullen mij volgen
alles komt ooit boven
feit na feit
gevolgd door de waarheid
anderen zullen wakker worden
wijzer zijn dan ik
geen woorden meer vuil maken
aan die zak die jouw naam draagt
de eenzaamheid zal jou wél raken
en dus mijn taak vervullen
vaarwel
Reacties op dit gedicht
| scientist: | Zondag, juni 11, 2006 13:35 |
| Dit is intens. De titel rechtvaardigt de lengte van het werk... knap. |
|
| ChildrenOfTheDamned: | Vrijdag, juni 09, 2006 14:19 |
| Dit raakt. Knap geschreven |
|
| Amon: | Vrijdag, juni 09, 2006 10:11 |
| -stilte- | |
| sunset: | Vrijdag, juni 09, 2006 08:06 |
| Wohw! Heel herkenbare heftigheid, prachtig treffend verwoord en neergezet. Liefs en toch een heel fijne dag, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: mietjuh | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 09 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||