Avondlijke reis
Hoe dooier - vol
met bloedige strengen, slierten
zinkt groots de zon
terwijl wij rijden
om helemaal op het eind
tussen wat glanzende barrières
volledig te verdwijnen
als een ovalen kom
Haar hunkeren wij nu na
of eindeloos tegemoet
’t oranje licht
op voorhoofd, mond en wangen
tot zij volledig weg
in breed uitwaaierende gloed
En heel haar rozerood
verft blikken stervend grijs
vergloeit in vragend open ogen
waar schemerend voor een wimperslag
geel schreeuwerig aangestraald
door ’t vreemde licht
nog sneller dan ’t teruggekeerde duister
een veel te hoge prijs
En weer en weer
en altijd weer
dit monotone zingen van de asfaltwielen
als eeuwigdurende gefluister.
**********
sunset 09-06-2006
**********
| Unbreakable: | Vrijdag, juni 09, 2006 23:07 |
| hey Sunset Bedankt voor je reacties! Met bonzend hart en diep geraakt las ik dit gedicht. prachtig! mooi geschreven! |
|
| hiljaa: | Vrijdag, juni 09, 2006 14:11 |
| dit doet me knipperen met de ogen ! prachtig! knufleifs--hiljaa-- |
|
| m@rcel: | Vrijdag, juni 09, 2006 12:53 |
| heel mooi geschreven Liefs m@rcel |
|
| elze: | Vrijdag, juni 09, 2006 09:21 |
| mooi dit laifs,,elze |
|
