verzuchtte koude stenenIk wil zijn zoals eens de vruchten
dreven uit je schoot, onbloot en mijn
huid nog rein van de obstakels die
diep in mij gekrast en hoe luid ik schreeuwde
toch niet gehoord want dromen waren
enkels winters zelfs als het van binnen sneeuwde
ons huis, verzuchtte koude stenen die net als
ik ineengekrompen in de nissen huilde en
gebarsten tranen joegen het oude metselstof
voort uit vergeten dagen waaruit mijn
lichaam was gebouwdIk proef het bloed nog op
mijn lippen en ik tekende daarmee rozen op
de achterkant van het behang, doch de doorlaat
van mijn verdriet drukte door
het perkament waarmee de muren mijn stem verstomdenelze
H.J.: | Zaterdag, juni 10, 2006 06:47 |
het perkament waarmee de muren mijn stem verstomden deze regel is een dicht op zich en alles zeggend. schitterbaar mooi. Zonnige dag gewenst, en sterkte met het doekelen van Lia |
|
remie: | Vrijdag, juni 09, 2006 17:33 |
knuffie...liefs Remie | |
L!@: | Vrijdag, juni 09, 2006 15:08 |
kom maar ff hier vriend.. dan doekel ik je wel... laifs, | |
hiljaa: | Vrijdag, juni 09, 2006 13:51 |
laat je stem maar zich verhefen! knufliefs--hiljaa-- |
|
m@rcel: | Vrijdag, juni 09, 2006 13:18 |
schitterbaar geschreven en machtig mooi verwoord Liefs m@rcel |
|
_Zonneschijn_: | Vrijdag, juni 09, 2006 13:15 |
Fictie??? Prachtig verwoord! Liefs |
|
Klaes: | Vrijdag, juni 09, 2006 13:01 |
en ik vergat die rozen water te geven groet/klaes |
|
Auteur: elze | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 09 juni 2006 | ||
Thema's: |