Herinnering

Oud geworden kijk ik naar mijn handen

gerimpeld, getekend door het leven,

terwijl ik op de cederhouten bank zit

onder de bloeiende magnolia

met kinderen spelend aan mijn voeten

De zoete geuren van de lente bedwelmen mij

En ik dagdroom nog eens van vroeger

Van een ontmoeting met jou, heel onverwacht

Sprakeloos, verward, in verrukking keek ik je aan,

dronk de glimlach van je lippen,

zag de eenvoud van je schoonheid

zo intens lieflijk dat het pijn deed

O liefste, het gevoel dat jij me gaf,

die zalige, tedere warmte,

dat had ik nooit eerder ervaren

Ik vond je zo speciaal, zo uniek

Het was alsof ik je altijd al gekend had,

gezien in de ogen van vele vrouwen,

die onbevangen en blij naar de wereld keken

Liefste, je bracht mij in extase

veel meer dan wat ook op aard

Meer dan het zien van een vlucht sneeuwwitte vogels

tegen een staalblauwe hemel

of de aura van een bomenrij in de nacht bij volle maan

De ongerepte schoonheid van de wouden van New Forest

of het genieten van pure muziek van Bach of Arvo Pärt

Reeds verdween je in de verte als een fata morgana

die mijn geest parten speelde en mij dorstig achterliet

Maar in mijn hart bleef de zoete verrukking

die het simpele feit van jouw bestaan mij schonk,

oplichten als een warme, gouden gloed die nooit verzwakte

*    *     *