Moeder (1)
Moeder (1)
Waar ik eens de krukken was, wanneer je die vergeten had
de voor lief genomen steun, werd langzaamaan van-
zelfsprekend voor een zoon tot een logisch recht
en groeide met de tijd de gunst der medelijden
naar de plichten van gehoor, aan zij die mij moest baren
Ik viel met beide handen in mijn haren
tegen je uit, zovaak nu al dat het op ademen gelijkt
die grijze lijnen door je lokken, hoeveel zijn het er inmiddels
één tussen al mijn vragen - waaraan mijn naam schuld heeft gedragen
“de plagen van leed en lief”
Reacties op dit gedicht
| Dylirium: | Dinsdag, juni 13, 2006 14:25 |
| Prachtig dit ... Groetjes |
|
| Renate-td-: | Zondag, juni 11, 2006 01:12 |
| En stil ben ik. | |
| chocaatje: | Zaterdag, juni 10, 2006 22:12 |
| wow ik vind m prachtig, ja ouder en kind is een leven vol liefde en leed.Mooi verwoordt liefs mieke | |
Over dit gedicht
| Auteur: milamber |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 10 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||