Elegie
Elegie
Glanzend
is haar vlucht
sneeuwwit
getooid
Glinsterende
druppels boven de wind
De
schreeuw van het brood
gesmoord
in het water
In
de spiegel van mijn ogen
zie
ik plots jou,
wolkenvrouw,
elfendroom
Een
glimlach, onnavolgbaar
gebogen
als het ranke riet
O
liefste, de smart van mijn hart
verzacht
jouw blik niet
Je
schrijdt als een koningin
vertoevend
in een wereld
die
mijn gedachten niet kent.
O
flos, bitterschoon, weergaloos,
jouw
periant bloeit zo dichtbij
en
toch zo veraf,
in
de diepte van een bron
die
mijn zinnen bedriegt
Waar
is je geur,
zo
rond en kostbaar
Eenzaam
is de nabije verte
Kil
de zekerheid
van
mijn hopeloos verlangen
zich
uitstrekkend voorbij
de
grenzen van tijd en ruimte
* * *
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: troebadoer | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 11 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||