Van binnen
Als je mij ziet lachen, dan huil ik vanbinnen.
Met een glimlach op mijn gezicht, een pruillip die niet zichtbaar is.
Mijn ogen stralen, maar huilen ongestoord.
Een masker, dat ik opzet, als het nodig is.
Om de pijn doen verdwijnen, even niet zichtbaar voor een ander.
Ik zeg, dat het goed gaat.. Maar eigenlijk, voel ik m'n verscheurende hart, aan mij trekken.
Een glimlach, van het ene, naar het andere oor.
Dat is voor de buitenkant zo.
Maar ik weet, zodra ik thuis ben, die grootte glimlach verdwenen is.
De pijn, van de afgelopen paar weken.
Het gaat maar niet over.
Mijn hart nog steeds niet geheeld.
Een hart met een enorm litteken, dat nog steeds zichtbaar is.
Zou hem liever willen invriezen, weg met die gevoelens.
Maar helaas, dat gaat niet.
Vraag me vaak af, "Waarom??"
Maar niemand kan daar antwoord op geven.
En dat doet pijn.
Al die onbeantwoorden vragen.
Die onzekerheid.
En al die angst..
Eigenlijk, kun je er helemaal niks mee!!!
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Lovely** | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 12 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||