echtpaar bij een graf
echtpaar bij een graf
daar staat zij in haar lange rok
alsof zij uit de grond ontstaat
naast haar de lange grijze man
in zijn berustende mistroostigheid
hun zoon de schrijver is dood
zijn trekken staan in hun gezicht
schoonheid en mededogen
waar de een is, schuilt de ander
en omgekeerd, want kunst raakt
daar waar de kunstenaar naakt laat
sterven, de vorm de genieter slaat
de wereld met het individu vergaat
daar staat zij in haar lange rok
alsof zij uit de grond ontstaat
naast haar de lange grijze man
in zijn berustende mistroostigheid
hun zoon de schrijver is dood
zijn trekken staan in hun gezicht
schoonheid en mededogen
waar de een is, schuilt de ander
en omgekeerd, want kunst raakt
daar waar de kunstenaar naakt laat
sterven, de vorm de genieter slaat
de wereld met het individu vergaat
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Woensdag, juni 14, 2006 08:05 |
| Prachtig droef........en heel herkenbaar voor mij. Dikke kus, liefsliefs.....switi lobi |
|
| sunset: | Woensdag, juni 14, 2006 07:55 |
| Wohw. Stilmakende rakende treffende poëzie. Liefs en mijn genegenheid, sunset |
|
| Nemesis: | Woensdag, juni 14, 2006 00:40 |
Prachtig. Vooral dat in deze de trekken van de zoon over is gegaan op de ouders in plaats van het gebruikelijke andersom. Liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Stanislaus Jaworski | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 14 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||