met je neus in de koffie
Ik heb een enorme kop vol
zwarte koffie en staar erin
alsof mijn neus (twee keer zo groot)
me iets belangrijks wil vertellen.
Maar dat kan niet.
Mijn benen trillen,
ik licht mijn voeten op een
wolk van cafeïne boven
het parket en doe aan salsadansen
met de draden van mijn computer.
Drijvend in het zweet voel ik
angsten. Angsten voor ogen,
en voor monden en likkende tongen
aan mijn wang en het miezert,
wat me doet denken aan water door een vergiet.
Ik spring vanaf het hoogste puntje
van de berk en kom platgedrukt
tegen het miezerige asfalt, als mijn
armen als twee losse scharnieren afbreken
en gillende wegrennen, tot bezinning.
Reacties op dit gedicht
| L.Bert: | Donderdag, juni 15, 2006 12:27 |
| Prachtig! | |
| Amon: | Donderdag, juni 15, 2006 12:23 |
| Ik stak zojuist mijn neus in andermans zaken.....ze wordt zo geopereerd.. | |
| sunset: | Donderdag, juni 15, 2006 12:13 |
| Wat een prachtige gevoelsverwoording (Al zag ik liver dat je ''miezerige''weglaat in de laatset strofe - dubbel gebruikt woord - misschien ''natte asfalt''?). Liefs en knuf, sunset |
|
| Oorlam: | Donderdag, juni 15, 2006 11:48 |
| altijd eerst met het puntje van je neus voelen hoe warm het is voordat je de deur uitgaat;-)) | |
Over dit gedicht
| Auteur: marije kooij | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 15 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||