mis opa
je was altijd zo sterk
nee, je gaf het maar niet op
vanbinnen werd je zwakker
en wij zeiden “kop op”
en toen die dag, je werd niet meer wakker
voor iedereen een schok
wie had dit gedacht?
je vocht als een blok
hoe kan het nou gebeurt zijn?
voelde je je dan toch niet goed?
kwam het door de pijn?
verloor je alle moed?
en was het leven niet meer fijn?
ik had nog zoveel willen zeggen
laten zien en vertellen
maar daar moet ik me bij neerleggen
kon ik je maar even bellen
ik mis gewoon een afscheid
al zeiden we alleen gedag
ik heb daarvan zo’n spijt
dat ik je op het laatst niet meer zag
was ik maar even langs gegaan
de dag voor het gebeurde
dan rolde er nu ook wel een traan
maar was het dat ik minder treurde
en toen ik gister kwam kijken
schrok ik van hoe je daar lag
ik vond je niet meer op opa lijken
maar op een man zonder lach
een man die ik niet kende
ik wist niet wat ik zag
dat was de reden dat ik weg rende
en zei niet eens gedag
ik kan er niet goed tegen
zoals het zonder je is
kwam je maar weer tot leven
dit is toch zo’n gemis
en maandag de begrafenis
ik zie er tegenop
ik wil niet dat het al tijd is
maar dat we kunnen zeggen “kop op”
we zouden nog zoveel dingen doen
was het maar weer als toen
nee, je gaf het maar niet op
vanbinnen werd je zwakker
en wij zeiden “kop op”
en toen die dag, je werd niet meer wakker
voor iedereen een schok
wie had dit gedacht?
je vocht als een blok
hoe kan het nou gebeurt zijn?
voelde je je dan toch niet goed?
kwam het door de pijn?
verloor je alle moed?
en was het leven niet meer fijn?
ik had nog zoveel willen zeggen
laten zien en vertellen
maar daar moet ik me bij neerleggen
kon ik je maar even bellen
ik mis gewoon een afscheid
al zeiden we alleen gedag
ik heb daarvan zo’n spijt
dat ik je op het laatst niet meer zag
was ik maar even langs gegaan
de dag voor het gebeurde
dan rolde er nu ook wel een traan
maar was het dat ik minder treurde
en toen ik gister kwam kijken
schrok ik van hoe je daar lag
ik vond je niet meer op opa lijken
maar op een man zonder lach
een man die ik niet kende
ik wist niet wat ik zag
dat was de reden dat ik weg rende
en zei niet eens gedag
ik kan er niet goed tegen
zoals het zonder je is
kwam je maar weer tot leven
dit is toch zo’n gemis
en maandag de begrafenis
ik zie er tegenop
ik wil niet dat het al tijd is
maar dat we kunnen zeggen “kop op”
we zouden nog zoveel dingen doen
was het maar weer als toen
Reacties op dit gedicht
| In_My_Shadow: | Donderdag, juli 13, 2006 21:14 |
| Zeer herkenbaar, ben mijn opa ook heel kort geleden verloren. Gebroken... Kus, |
|
| QueenBee: | Donderdag, juni 15, 2006 13:11 |
| sterkte!! | |
| sunset: | Donderdag, juni 15, 2006 12:03 |
| Zo verdrietig verlangend droef verwoord. Maar zolang wij hem herinneren zal hij altijd - in en met ons - blijven leven. Liefs en mijn oprecht meevoelende genegenheid, sunset |
|
| Sitaa: | Donderdag, juni 15, 2006 12:00 |
| Aa, wat erg! Sterkte op de begravenis! Misschien kan je met een familielid waar je goed mee op kan schieten, mooie herinneringen ophalen? Dat zal vast helpen. Sterkte |
|
| Aquarel: | Donderdag, juni 15, 2006 11:50 |
| Wat verdrietig, mischien helpt het je om een kaarsje aan te steken en hem alles te zeggen wat je nog zo graag met hem had willen delen. Veel sterkte met het verwerken van dit verlies Groetjes, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Toosdoosvriendloos | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 15 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||