ik ontwijk
ik ontwijk.
ik word geacht lief en leed te delen
altijd klaar te staan, met een arm uitgestrekt
een hand open gespreid, elke ander die maar pakken kan
maar de kracht voor het geven is moeilijk
gewoonweg lichamelijk niet constant op te brengen
en merken doe ik dat zeker, de pijn keert steeds terug
zeurend door en door, onheilspellend
en toch weet ik van al mijn kanten dat ik stoppen moet
de rotting geeft een teken aan mijn brein, hierdoor
treurend scheur ik mijn cellen, tot azijn -zo zuur-
en de witte wijn doet mij goed.
Reacties op dit gedicht
| Cornelia.dvw: | Dinsdag, juni 20, 2006 15:39 |
| Echt delen kun je alleen maar als van jou geen misbruik wordt gemaakt. Probeer ook aan je eigen ik te denken.. Cornelia |
|
| erased: | Dinsdag, juni 20, 2006 15:25 |
| Herkenning.. alleen zoek ik het ergens anders in. Mijn gedicht is geinspireerd op Unfaithful, ik ga zelf niet vreemd. Maar wel bedankt voor je bezorgde reactie. Veel liefs Tessa |
|
| m@rcel: | Zondag, juni 18, 2006 15:00 |
| het is altijd wel fijn om voor ieder klaar te staan met je armen wijd, maar wederzijds ook maar gebeurt want voor jouw is het ook fijn als jij eens een warme arm om je heen kan gebruiken als steun als het even tegen zit. Knuff/liefs m@rcel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Kimrc | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 17 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||