De zee
Eenzame rust en
stilte over de grote zee
de hoop wordt groter, mijn
verloren wordt heel en plotseling
valt het verzwegen monument
in mijn ziel
De golven werden
gebroken door het hete zand
wonderbaarlijk genoeg leefden de
schilfers van de huid nog in de zee,
significantie leidt de woorden, maar
verbreekt ze toch door onrustigheid
- blauwe, grote mooie zee
neem mijn eenzaamheid maar mee
ik ben verscholen , ben vergaan
laat me alleen op de golven staan -
stilte over de grote zee
de hoop wordt groter, mijn
verloren wordt heel en plotseling
valt het verzwegen monument
in mijn ziel
De golven werden
gebroken door het hete zand
wonderbaarlijk genoeg leefden de
schilfers van de huid nog in de zee,
significantie leidt de woorden, maar
verbreekt ze toch door onrustigheid
- blauwe, grote mooie zee
neem mijn eenzaamheid maar mee
ik ben verscholen , ben vergaan
laat me alleen op de golven staan -
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Zondag, juni 18, 2006 23:39 |
| Wat schrijf je mooi Emilia... Liefsliefs, switi lobi |
|
| Maggiej: | Zondag, juni 18, 2006 22:15 |
| Het is een erg mooi weergegeven! Kusjes Maggiej |
|
| Dirk Hermans: | Zondag, juni 18, 2006 22:04 |
| goed verwoord | |
Over dit gedicht
| Auteur: Emilia | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 18 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||