Weggegaan...
September was de laatste keer,
dat jij je dochters een blik waardig gunde.
September heb je ze voor het laatst gezien,
ik heb er geen begrip voor,het doet bijna zeer.
Hoe kun je je zo gedragen?
....gedragen,als een kerel zonder gevoel?
Doet het je dan echt niks?
ja voor mij blijven dit onbeantwoorde vragen.
Want ik kan er niks van maken,
waarom een vader z'n dochters niet wil zien.
Alles heb je gemist...de eerste tandjes,en stapjes,
allemaal van die belangrijke zaken.
En het zal jou allemaal een worst wezen,
had ik maar niet de oerstomme fout gemaakt..
de fout om ze jouw achternaam te geven,
het doet pijn wanneer ik die naam moet lezen.
Want diep van binnen ben ik kwaad,
kwaad op jou,jij die m'n kinderen laat vallen.
Ik was zo stom om te denken dat je zou veranderen,
ik had moeten weten;"Hij is daar niet toe in staat"
Want "hij" is de grootste lapzwans,
die de wereld kent.
Maar wat deed ik..
ik gaf hem nog een kans.
JIJ,jij verdient de naam vader niet,
de kinderen noemen m'n nieuwe vriend papa.
En waarom? Omdat jij ze hebt laten vallen,
want ze intresseren je geen biet!
Je hebt ze net als mij in de kou laten staan,
nooit heb je naar ons omgekeken.
Alles draaide om jou,
en daarom,ja daarom, zijn wij weggegaan!
Beste keuze ooit ...
Monica
19-06-2006