proefwerk

grote ruimte opgevuld met stoelen en tafels
allen het zelfde, gelijk en kaal
voor ons allemaal
nadert een belangrijk moment

de gang gevuld met gelach en stemmen
maar bij de stap over de drempel
doen zenuwen hun werk
een abrupte stilte

langzaam pratende man vooraan
deelt te rustig opgaven uit
blijft bij iedere tafel staan
wij op de punt van onze stoel
reikende armen gritzen bladen weg

pennen krassen, af en toe een zucht
lege pagina's steeds voller met schrijfsels
antwoorden op verzonnen vragen
''een test om te kijken wat je ervan begrepen hebt''
''de consequenties dragen van het niet leren''
maar dat is het al lang niet meer

verder gaan of achterblijven?
een jaar herhaling of een stapje dichter bij het verlossende einde?
de waarheid komt steeds dichter bij...