Moe van alles, alles komt tegelijk
Moe van het wachten op een zwangerschap,
Ben er verdomme nú klaar voor,
Moe van het werk en de collegialiteit,
Of eerder het gebrek aan..
Als zij hulp nodig hebben, "ohw we vragen Esther wel"
En als ik hulp nodig heb, dan zijn ze nergens te bekennen...
Moe van mijn gevoelens voor haar!!
Wanneer houdt het nou eens op??
Waarom voel ik me zo verdrietig?
Waarom dit verdriet,
En waarom ziet niemand iets?
Ik wil er best over praten hoor,
Maar waar doe ik dat dan in godsnaam voor?
Voor mezelf? Om alles op een rijtje te kunnen zetten?
Of zodat zij niet meer op mij hoeven te letten?
En op te passen met wat ze zeggen?
Nee, laat mij het maar alleen verwerken hoor,
Zo is het altijd geweest...
Niemand kan me helpen, of, nee, niemand WIL me helpen...
Nou, weetje?
Zoek het allemaal maar uit!!
Maar dan g*dverd*mme wel...


zonder mij!!!



*** Dit is niet echt een gedicht, maar meer mijn gevoel over vanalles.. moest het ff kwijt... ***

***Kusje, Esther***