Vermoeid
Vermoeid.
Vermoeid door het leven
dat me aldoor tart.
De uitputting welt op.
De aanbieding naar een nieuwe,
bewandelbare weg
doet zich niet meer voor.
Ik voel me als een krijger,
die z’n strijd met hand en tand
gestreden heeft
en
’s avonds
voldaan thuiskomt.
M’n leven met intensiteit geleefd.
Ik voel het rotten van m’n hart.
Het gaat langzaam dood.
Het gevoel,
dat me vroeger van m’n leven deed genieten,
raak ik kwijt.
De rode draad schakeert naar kleurloos.
Koud.
Zo voel ik aan.
Levensloos.
Zo voel ik me.
Vermoeid door het leven
dat me aldoor tart.
De uitputting welt op.
De aanbieding naar een nieuwe,
bewandelbare weg
doet zich niet meer voor.
Ik voel me als een krijger,
die z’n strijd met hand en tand
gestreden heeft
en
’s avonds
voldaan thuiskomt.
M’n leven met intensiteit geleefd.
Ik voel het rotten van m’n hart.
Het gaat langzaam dood.
Het gevoel,
dat me vroeger van m’n leven deed genieten,
raak ik kwijt.
De rode draad schakeert naar kleurloos.
Koud.
Zo voel ik aan.
Levensloos.
Zo voel ik me.
Reacties op dit gedicht
| meisjuhh: | Vrijdag, juni 23, 2006 19:48 |
| herkenbaar... mooi gezegd! heel veel sterkte meid!! liefs meisjuhh |
|
| Aquarel: | Vrijdag, juni 23, 2006 17:58 |
| Warmte zou ik je willen geven. Want de koude dringt door in dit gedicht. Knufje, Aquarel |
|
| switi lobi: | Vrijdag, juni 23, 2006 17:00 |
| Hoog tijd dat je in de zon gaat staan....ik heb haar gevraagd voor jou te schijnen... Liefsliefs, kop op! switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Anneliesj | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 23 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||