toen ik stierf
Mijn hart
Klopt in stilte
Mijn ogen
Te gesloten voor tranen
Mijn witte gelaat
Heeft doodse trekken
Een verdorde glimlach
Geschilderd op m’n gezicht
Vastgespijkerd met de moed der wanhoop
Verkrampte vingers
Waar het bloed uit wegstroomt
Een zwarte jurk
Hangt slap over mijn dode lichaam
Mijn laatste adem
Vervult van hoop
Eindigend in een zucht van verlichting
Traanloos
Vredig
Stierf ik
Met alleen mezelf
Als gezelschap
Klopt in stilte
Mijn ogen
Te gesloten voor tranen
Mijn witte gelaat
Heeft doodse trekken
Een verdorde glimlach
Geschilderd op m’n gezicht
Vastgespijkerd met de moed der wanhoop
Verkrampte vingers
Waar het bloed uit wegstroomt
Een zwarte jurk
Hangt slap over mijn dode lichaam
Mijn laatste adem
Vervult van hoop
Eindigend in een zucht van verlichting
Traanloos
Vredig
Stierf ik
Met alleen mezelf
Als gezelschap
Reacties op dit gedicht
| Vladie: | Zondag, juni 25, 2006 18:17 |
| wow... ik ben er even stil van... heel erg mooi! Echt waar |
|
| switi lobi: | Zondag, juni 25, 2006 18:00 |
| Wat een heftig gevoel geeft dit...... Liefsliefs, switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: mira klepkens | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 25 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||