ik zie
in de spiegel,
zie ik wat anderen niet zien.
de littekens van wat er is geweest,
verdriet,pijn dat langzaam geneest.
ik zie mijn ogen,
angstig,verdrietig,groot.
beneveld door de dood,
mistig door het verleden,
langzaam naar gisteren gegleden.
ik zie hoe het,
een mensenleven kan tekenen,
hoe je vaak op jezelf moet rekenen.
ik zie ook,
het begrip en vriendschap van anderen,
dat mij beetje per beetje doet veranderen.
maar toch kijk ik niet te lang,
het maakt mij bang.
zie ik wat anderen niet zien.
de littekens van wat er is geweest,
verdriet,pijn dat langzaam geneest.
ik zie mijn ogen,
angstig,verdrietig,groot.
beneveld door de dood,
mistig door het verleden,
langzaam naar gisteren gegleden.
ik zie hoe het,
een mensenleven kan tekenen,
hoe je vaak op jezelf moet rekenen.
ik zie ook,
het begrip en vriendschap van anderen,
dat mij beetje per beetje doet veranderen.
maar toch kijk ik niet te lang,
het maakt mij bang.
Reacties op dit gedicht
| Beverke: | Zaterdag, september 14, 2002 19:49 |
| Jij ziet wat anderen niet kunnen zien, wij kunnen niet de lidtekens zien die afgetekend staan op je ziel laat daarom de vriendschap die wij je geven de zalf zijn op je wonden zodat ook die lidtekens stilaan kunnen vervagen, knuffel jenne |
|
| Hans Winter: | Donderdag, december 13, 2001 01:19 |
| Naar een gezicht kijkend zoek ik naar de tekening, waar die lijkt op de mijne of juist heel anders is. |
|
| Frummeltje: | Woensdag, december 12, 2001 14:59 |
| Als je andere even recht in je ogen zou kunnen laten kijken dan zouden ze er ook echt wel wat van zien ... Je bent niet alleen ... Liefs Frummeltjw |
|
| erika: | Woensdag, december 12, 2001 14:21 |
| Ik denk dat je toch op de goede weg bent om te herstellen...al duurd het lang....en de mensen hier willen er echt voor je zijn. Liefs erika |
|
Over dit gedicht
| Auteur: linda vangheluwe | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 12 december 2001 | ||
| Thema's: | ||