Ik zijn terug thuis, een maand weggeweest van de pijn, eenzaamheid en met de vele vragen waar ik geen antwoord kon voor vinden.
ik stond voor de grootste uitdaging, Ik moest mijn eigen persoonlijkheid, mijn eigen ik, het gevoel waar je in goed bij voelt terug moest vinden.
En het moeilijke was opnieuw vertrouwen vinden in mijzelf en in de mensen, en dat is niet gemakkelijk.
Een relatie waar je toch 2,5 jaar samen hebben gewerkt, samen fijne dingen gedaan waar toch veel gevoel en één grote vraag waarom?
En dan opeens kom je iemand tegen die je pijn, verdriet, leegte, eenzaamheid, en de vele vragen begreep.
En die persoon was of is Eva, die mij in die periode enorm geholpen heeft.(en ik haar)
Omdat zij ook in dezelfde schoenen zat als ik.
Het was een goed gevoel al die tijden die we samen doorbrengde een gevoel van rust, opluchting, liefde,enz......
Het samen zijn en elkaar knuffelen en je hart laten spreken, over de raarste dingen praten het was gewoon geweldig de max gewoon.
En dan opeens maakt je iets heel geks mee opeens voel er zoveel voor dat je afvraagt zijn ik nu verliefd?
Een gevoel dat je weer doet zweven je bent gelukkig, maar langs de andere kant ben je ook bang, je vraagt jezelf af is dat wel goed?
Dan hebben we er daar een avond zitten over te babbelen, met de vraag wat is het verschil tussen vriendschap en liefde.
En het antwoord hebben we gevonden.

HEEL KLEIN OF GEEN. HET IS WAT JE ER ZELF VAN MAAKT OF VERWACHT. BETER NOG: WAT JE OP DAT MOMENT HET MEEST NODIG HEB,EEN VRIEND OF EEN PARTNER.


En wat ik nodig heb is vriendschap, het gevoel wat ik nu heb en wil houden en ik wil er van genieten.
Ik heb hier in die periode heel veel geleerd An, genieten ven de kleine dingen en het leven weer eindelijk in je eigen handen hebben.
een maand die ik niet snel zal vergeten, waar ik mijzelf en meer heb kunnen terugvinden.
Een afscheid die heel zwaar was, en het klink misschien raar maar de
traanjes zijn er toen wel gevallen.
Tranen van geluk een troost dat we elkaar hebben kunnen geven en tevreden zijn over onszelf.
We omhelzen elkaar een gevoel die dan toch wel een beetje pijn doet, is dit de afscheid voor het leven, moeten we alleen door gaan?
Nee!!!! Het is een nieuw begin, en dan opeens kijken we inkaars ogen,
beschonken met water ons hart begint harder te klopen onze lippen
raken mekaar, we kussen elkaar, een moment die ik niet kan beschrijven
het was iets dat ik nog heb meegemaakt.
Maar blijven vrienden voor het leven en blijven contact houden en dat zoveel mogelijk. En mischien zal het ooit iets worden?
Maar nu nog niet.

An bedank voor de schone tijd


Eva bedank voor de steun en de vriendschap