Ik wou je raken in de tuinen van jouw ziel
Waar alles kleurt, waar alles straalt
Waar ik de duisternis kon verbleken
En licht in jouw leven geef
Ik voelde jouw pijn. Kon ik maar altijd dichtbij jou zijn
Jij raakt me, maakt mijn emoties los
Jouw tranen voel ik
Ik zie jouw vertekende gezicht
Als ik jou zie ben ik daar alleen op gericht
Kon ik de pijn maar verzachten
En het licht in jouw leven meer doen branden
Elke dag een nieuwe
Een nieuwe dag vol strijd
Een dag alleen in jezelf
Met een gedoofde blijheid
Al ben ik verder weg dan de zon kan reiken
En de maan kan zien bij het kijken
Bij het kijken op een wereld
Vol onrust en geweld
Vol van diepte en dalen
Vol van grote levensverhalen
Ik pak jouw hand en kijk je aan
En hoop zo intens op een beter
Bestaan
ik vergeet jou nooit.
Aquarel: | Maandag, juni 26, 2006 23:21 |
Vol liefde geschreven, zoals jij dat kan... Liefs, Aquarel |
|
DANTY: | Maandag, juni 26, 2006 16:18 |
HMMM DAS VREEMD DEZE TE LEZEN NA AL DIE ANDERE. GROTE TEGENSTELLING CONTRADIXIPARADOX | |
m@rcel: | Maandag, juni 26, 2006 12:44 |
stilmakend mooi geschreven Knuffie m@rcel |
|
fran92: | Maandag, juni 26, 2006 08:55 |
stilmakend mooi! liefs fran92 |
|
eternal love: | Maandag, juni 26, 2006 05:25 |
heel erg mooi gedicht!! liefs x |
|
Auteur: lavendelvlinder | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 26 juni 2006 | ||
Thema's: |