De zwarte brei stijgt gestaag
Alle kleuren verdwijnen vandaag
De zuurstof loopt langzaam heen
De pijn neemt die, als die nu eens verdween
In jou ogen doe ik het helemaal fout
Je opmerkingen geven mn rillingen, ik krijg het koud
Wie moet ik zijn, hoe moet ik praten
Wat is goed voor jou, wanneer krijg je het in de gaten
Alleen vecht ik tegen mezelf, alleen moet ik weer gaan
Wat is de reden dat ik nog zou blijven, blijven in dit bestaan
Pak mijn vleugels, vlieg de hele wereld door
Angts voor heimwee, waarom? Angst waarvoor?
Heimwee naar niks? Naar niemand? Naar toen
Heimwee naar vroeger, naar mijn kind tot mijn eerste zoen
Waarom zou ik hier nog leren
In mijn eentje weg te teren
Maar beslissingen nemen doe ik niet
Ik zit maar, doe niks, heb verdriet
En andere baan, weer naar school de twijfel is te groot
Elke stap die ik neem weegt weer als lood
Alleen moet ik gaan, maar waarheen
Als iemand dat me kon vertellen, dan was het niet zo alleen
Puck
| switi lobi: | Maandag, juni 26, 2006 17:18 |
| Ik schaar me bij de rest, zoek het antwoord in jezelf, ik denk dat je, als het er op aan komt sterk genoeg bent om de juiste keuze te maken.... Liefsliefs, switi lobi |
|
| Aquarel: | Maandag, juni 26, 2006 13:31 |
| Zoals Sunset al schrijft, ligt het antwoord in jezelf. Geen ander mens kan het je geven. Misschien is dat ook wat je jezelf leert, precies daar waar je je nu bevindt. Liefs, Aquarel |
|
| sunset: | Maandag, juni 26, 2006 13:13 |
| Het zijn niet de ogen van een ander die het belangrijkst zijn, het zijn de jouwe. En als je in jouw ogen doet, leeft zoals het hoort, nou dan. En weet je, twijfelen is eigen aan de mens. Het antwoord geeft hij, meestal, zichzelf. Liefs en knuf, sunset |
|
| Auteur: Puck | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 26 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||