Verdriet is het enige wat ik voel,
Ik kan niet goed uitleggen wat ik bedoel.
Niemand zal er ook in geïntereseerd zijn,
Maar diep binnenin mij... schuilt de pijn.
De pijn die nauwelijks uit te leggen valt,
Een ander soort pijn, dan als je tegen de muur op knalt.
De pijn die je voelt, als je denkt dat je een loser bent,
Een pijn die haast niemand echt kent.
Langzaam vallen de eerste tranen,
Die zich over mijn wang, een weg proberen te banen.
Maar ook al doet de liefde zoveel pijn,
Eens moet er toch wederzijdse liefde zijn.
Maar ik geloof de liefde niet echt meer,
Want het mislukt steeds, keer op keer.
Ik weet niet hoe het is om wederzijdse liefde te ontvangen
Het enigste wat ik kan doen, is ernaar verlangen
Ik hoop ooit de dag de ware tegen te komen,
Tot die tijd.. blijven mijn tranen maar stromen en stromen