Een tijd geleden, alles ging goed.
Ik huilde alleen als ik gevallen was.
Als me broertje weer in het ziekehuis lag.
Als me broer me sloeg.
Een tijd geleden, alles ging opeens verkeerd.
Me broertje bleef maanden in het ziekenhuis.
De maanden zijn al weer jaren.
Me broer die steeds meer ging slaan, me ouders die begonnen te schreeuwen.
Een tijd geleden, de basisschool.
De laaste groep waar ik in zat.
Al zoveel jaren, steeds het zelfde gepest.
Maar het laatste jaar was ik er bijna niet meer.
Een tijd geleden, ik wist echt niet meer wat ik moest doen.
Moest ik gaan, blijven, ik wist het echt niet.
Me vader die me begon te slaan, me moeder die steeds meer schreeuwde.
Ik die om alles huilde.
Een tijd geleden, me armen waren rood.
Me moeder die moest huilen, me vader die zei; ga toch dood.
Me broer die me nog steeds altijd sloeg maar nu ook schopte.
Me broertje die niet precies wist wat hij moest doen.
Een tijd geleden, ik zat op school.
Ik had vrienden waar ik mee kon lachen, maar toen ze alles zagen.
En snel weer weg waren.
Een tijd geleden, het begon zo normaal.
Nu altijd nog aan het huilen om de dingen die er zijn gebeurt zijn.
Er is nog niet echt een verbetering, maar het lukt al aardig.