Het echoot nee.

Die dag vielen bladeren neer – voor eens
en altijd in mijn hart. Het was mid-juli;
het regende en september stond te vroeg
voor mijn keukendeur, maar jij deed van
voren open – voor de aller laatste keer

Nee! God, verdomme, nee. Het was te laat,
daar sloeg je tegen de vlakte aan, planken
getimmerd (die wij nog beschilderden) -
zacht rood fluweel tegen je bleke wangen
en een glimlach – een glimlach op je gelaat

Geschreven door

Quando

Reacties op dit gedicht

Quando vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Paul de Bruyn:	Woensdag, juni 28, 2006 16:50
Oma glimlachte eveneens; stil. En het brak. liefs en sterkte

DANTY:	Woensdag, juni 28, 2006 16:25
LAAST EEN TEKST GESCHREVEN MET ALS TITEL STERVEN MET EEN GLIMLACH.. TOCH GEINIG VIND IK DEZE..MAAR JA DAT BEN IK

Marjolein.:	Woensdag, juni 28, 2006 15:30
Jammer van die vloek.

DANTY:	Woensdag, juni 28, 2006 14:49
GEINIG DEZE

bring-me-on:	Woensdag, juni 28, 2006 13:42
super mooi geformuleerd, als altijd :) xx

Sifra.K:	Woensdag, juni 28, 2006 12:59
Knufje.

hiljaa:	Woensdag, juni 28, 2006 12:10
droef.......sterk neergeschreven knufleifs--hiljaa--

Auteur: Quando
Gecontroleerd door: Sunflower
Gepubliceerd op: 28 juni 2006
Thema's: [Verdriet]