Behoedzaam, om geen bloemetje te vertrappen,
plaatste ik mijn voeten neer.
Het veld waar ik over stapte,
was oneindig, het had geen einde meer.

Ik werd verdwaasd door de heerlijke geuren,
overdonderd door de prachtige kleuren.
Toch, nog, zocht ik naar de horizon,
die ik ginder verwachten kon.

Diep in mij het geloof dat achter die lijn
alles, maar dan ook alles zou beter zijn.
Dus, zwevend met die gedachte,
liet ik alles achter mij versmachten.

Ik bande bewust elke herinnering,
voelde ze als een belemmering.
Dus keerde ik niet een keer meer om,
verder moest ik, naar de horizon.

Het duurde lang, dagen lang
Ik werd nerveus en bang
Tot ik pas begreep dat het nooit kon
het bereiken van de horizon.

Ik keerde terug, dubbel zo zwaar
omdat weer iets een illusie bleek.
Nu laat ik nooit meer zo maar
alles wat echt is in de steek.