ondeugend glimlachend
als een engel zonder auriool
maar toch durf ik het aan om in jouw armen te liggen
en mijn hoofd te laten rusten op jouw borst.
woorden van spijt dwalen van over je lippen
stotterend, dan vloeiend
maar vastberaden als altijd
het tekort van redenen maakte niet meer uit.
want je was al zo lang weg
dat mijn hart bijna stolde
- wachtend op jouw terugkomst -
die nogmaals nét iets te lang duurde.
maar ditmaal was het anders
ook jouw bloed begon weer te stromen
en levendig als altijd
sloot je me in jouw armen.