Tranen.

Nog altijd heb ik tranen,
tranen van verdriet.
Wat is er toch gebeurd,
ik weet het echt niet.

Ik dacht dat ik je kon vertrouwen,
dat je het nooit meer zou doen.
Ik heb me vergist,
wat voel ik me een oen.

Nu nog een keer,
alles opnieuw beleven.
Ik voelde me zo alleen,
ik heb je alles gegeven.

Ik gaf je mijn hart,
dat heb je gebroken.
Nu doe je het weer,
heb je er niks van opgestoken.

Maar ik liet het toe,
dat is het ergste van dit gebeuren
Ook ik heb niks geleerd,
en dat moet ik nu betreuren.

Het leek ons echt het beste,
om uit elkaar te gaan.
Zodat we allebei,
op eigen benen konden staan.

Maar de pijn en het verdriet,
Daar konden wij niet tegen.
We kiezen nu nog een keer voor elkaar,
dat is echt een zegen.

Maar die tranen,
die zal ik nog wel even houden.
Totdat ik zie dat je echt van MIJ houd,
en ik je weer helemaal kan vertrouwen.

Want sorrie dat ik het zeg,
maar het vertrouwen is nu weg.
Dat zal beetje voor beetje wel weer komen,
dat zal weer moeten groeien, dat moet je verdienen,
Als dat eenmaal terug is, staat niets ons meer in de weg…

XXX