Verdomme man!
Verdomme man!
je verraadde me, ik kon niet
ik kon niet
langer lopen en stilstaan
past er niet bij,
achteruit dan maar?
vliegend? of rennend?
vergeetachtig... niet inzien
nee, vergeet het dan!
Verdomme man!
je ziet toch, dat het kwaad
naar mij hooft stijgt
verraad me dan niet!
- in alle stiltes die ik heb meegemaakt
is er niet één, die mij zoveel heeft geraakt -
je verraadde me, ik kon niet
ik kon niet
langer lopen en stilstaan
past er niet bij,
achteruit dan maar?
vliegend? of rennend?
vergeetachtig... niet inzien
nee, vergeet het dan!
Verdomme man!
je ziet toch, dat het kwaad
naar mij hooft stijgt
verraad me dan niet!
- in alle stiltes die ik heb meegemaakt
is er niet één, die mij zoveel heeft geraakt -
Reacties op dit gedicht
| MayadeBij*: | Donderdag, juli 06, 2006 14:38 |
| Verraad is soms toch ook een vorm van liefde.. in de zin dat je mensen wijst op hun eigen kwetsbaarheid.. dat iemand geen heer en meester van je is - maar wel degelijk mens. Klinkt vaag hè - en toch meen ik dit.. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Emilia | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 06 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||