je ogen, spiegel van de tijd
ik staar in je ogen
jou ogen staren terug
niet meer dan een spiegel
van een tijd
die is voorbij
en midden in mijn lachen
dat zo overgaat in huilen
het zijn dezelfde tranen
ze veranderen
zonder waarschuwing
en je valt
wil mij meenemen
bang om te verliezen
maar je begrijpt het niet
hoe dit spel word gespeeld
nog maar net begonnen
ik sluit mijn ogen
het is tijd om te herinneren
beelden en verhalen
vaag en verscheurd
bang om te voelen
wat ik heb geleerd
hier is het spel
hier zijn de regels
en nou buigen met die regels tot je wint
jou ogen staren terug
niet meer dan een spiegel
van een tijd
die is voorbij
en midden in mijn lachen
dat zo overgaat in huilen
het zijn dezelfde tranen
ze veranderen
zonder waarschuwing
en je valt
wil mij meenemen
bang om te verliezen
maar je begrijpt het niet
hoe dit spel word gespeeld
nog maar net begonnen
ik sluit mijn ogen
het is tijd om te herinneren
beelden en verhalen
vaag en verscheurd
bang om te voelen
wat ik heb geleerd
hier is het spel
hier zijn de regels
en nou buigen met die regels tot je wint
Reacties op dit gedicht
| Meijeringen: | Woensdag, december 19, 2007 15:37 |
| treffend..heel mooi omschreven..liefs | |
| sunset: | Vrijdag, juli 07, 2006 10:55 |
| Dit is weer pijnvol-rakend. Ik hoop zo voor jou dat het spel eens kan gespeeld worden naar de enige echte originele regels. Liefs en warme knuf, sunset |
|
| switi lobi: | Vrijdag, juli 07, 2006 08:40 |
| Benauwend, je hebt het zó indringend geschreven..... Liefsliefs, switi lobi |
|
| Gert: | Vrijdag, juli 07, 2006 00:20 |
| Mooi verwoord! | |
Over dit gedicht
| Auteur: klein*sprookje | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 07 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||