Even in de hemel,
even echt helemaal weg.
Even helemaal gelukkig,
en dan weer terug in de harde werkelijkheid.
Even geen zorgen,
even geen pijn.
Gewoon weer even leven,
om helemaal gelukkig te zijn.
Geen moeilijkheden,
even geen verdriet.
Gewoon weer even veilig,
voor al die tranen die willen komen.
Ik hou ze tegen,
ze zitten daar wel.
Maar probeer ze te houden,
achter het masker van de lach.
Maar dan,
later op de dag.
Dan is het masker gezakt,
en laten de tranen niet op zich wachten.
Het toetsenbord,
van mijn computer.
Heeft misschien wel,
de meeste tranen van mijn mensenleven gezien.