Zeventig jaren lang
Heb ik gezocht en nooit gevonden
Heb ik gevochten en nooit gewonnen
Heb ik gehuild maar nooit uit geluk

Hier zit ik nu
Op één van mijn laatste dagen
Een glas bier in de hand
Zoals mij vroeger kon opbeuren

Maar nu is het anders
Alles blijft grijs
Ik treur niet meer om lang verloren tijden
Ik voel … niets meer

Twaalf uur ’s nachts – zaterdag
“Tijd om te gaan”
Hoor ik in mijn hoofd zeggen

‘Weet dat ik bij het verlaten van deze kroeg
nooit zal wederkeren
daar mijn einde noodlottig nabij is…

…maar ik heb er eindelijk vrede mee'



(hoe ik hier op gekomen ben? Ik zat met een vriendin in zo een typisch jazzcafé en we zagen daar een oude man alleen aan den toog zitten. Hij was iets aan het tekenen of schrijven op een bierviltje en dus begon ik te denken aan wat hij allemaal dacht op dat moment... 'Hij was even alleen vertrokken als dat hij toegekomen was...')