Gisteren was weer zo'n dag.
Een dag die je liever niet meemaakt.
Nog zo mijn best gedaan er door heen te slapen.
Mijn ogen gingen toch open, ik admende toch weer wel, zelfs praten en lopen leek te lukken.
Uit bed en de op de gang begon het weer.
Drie jaar geleden gaf ik hem geen kus.
Nu zou ik het willen maar gaat het niet meer.
Op de wc en onder de douche pinkte ik de eerste tranen weg.
Niemand die het zag of merkte; missie geslaagd!
Even later op de bank was er toch geen ontkomen aan.
Mijn lief zat naast me en wist wat er was terwijl ik zo mijn best deed niets te voelen.
Even later sta ik bij zijn graf.
Drie jaar geleden zou ik het niet geloven want hij had het eeuwig leven en we zouden altijd samen zijn.
In zijn auto rijden we naar mijn moeder toe.
Verdomme waarom zit hij niet achter het stuur....
Muur omhoog en niets laten merken.
Missie mislukt, mijn lief ziet wat er gaande is.
Bij mijn moeder in de de tuin zit een vreemde voor hem maar niet voor mij. Hij zal hem nooit spreken en ik wil het vaak niet. In zijn huis heerst een stilte terwijl mijn moeder, haar vriend en mijn lief aan het praten zijn.
Ik kruip in de stilte op zoek naar hem, niemand heeft het door, missie geslaagd.
19.10 uur; pijl door mijn hart
steen op mijn maag.
Drie jaar geleden blies hij zijn laatste adem uit.